Skryk

Gdy w poniedziałek czekałem z opiekunką Zuzą na odbiór naszych podopiecznych, kucając przed plecakiem, chcąc napić się wody, moje kolana dały głos – Skryk! Słysząca to Zuza, spytała:

- O, to kolana się tak łamią?

- Tak.

- To co będzie na starość – powiedziała, patrząc na ulicę przed sobą.

Szczerze mnie to zasmuciło, bo mam z nimi problem już od miesiąca. Omijam wchodzenie po schodach, podczas którego trochę boli prawe. Kolana to jedno a haluksy to drugie. Nadal robię przysiady, do ponad stu dziennie lecz to już stanowczo za mało. Nawet jak od lutego do kwietnia robiłem do dwustu - nadal było za mało. Eh, teraz okropnie żałuję, że od razu po wizycie u podologa z grudnia 2016, nie umówiłem się na wizytę u ortopedy, wtedy w sprawie jednego haluksa na prawej stopie. Cóż, nie przewidziałem że po roku w Marmolu*, będę miał taki dramat. Jest to też skutek kilkunastu miesięcy podciągania się na drążku (rok 2015 - 2016), nawet do godziny dziennie, przez co plecy zrobiły się zbyt szerokie i ciężkie dla moich stópek. Tak o to mam teraz dwa dorodne, czerwone haluksy, z którą żadna ilość przysiadów już nie da rady. Pozostaje mi profilaktyczne odwalanie dwustu, by zatrzymać ich dalszy rozwój oraz czekanie do 26 czerwca, na wizytę u ortopedy, której to miesiąc z dwóch już odczekałem. Kości bolą i trzeszczą ale jakoś żyję, więc nie ma jeszcze tragedii. Po dwóch dniach od refleksji Zuzy, także żałuję że nie odpowiedziałem jej z typową sobie wesołością, znaną wśród tamtejszych opiekunów:

- Może jej nie być (starości) – ta zdziwiona, zerknęłaby spojrzeniem spod ciężkich fałd powiekowych i odpowiedziałaby:

- Gadanie, każdy młody będzie kiedyś stary.

A widząc co teraz się ze mną dzieje, może już jestem stary?

*Marmol – agencja opiekuńcza, w której opiekun wiele chodzi i jeździ od podopiecznego do podopiecznego, poświęcając każdemu dwie godziny dziennie.